Alan Moore ve Brian Bolland'ın ikonik Batman: The Killing Joke, gelmiş geçmiş en etkili çizgi romanlardan biri ... ama Joker'in hikayesi aslında o kadar iyi mi?
Her sanat formu gibi çizgi roman alanı da ondan ortaya çıkan dönüm noktası niteliğindeki öyküler tarafından yönlendirilir ve şekillendirilir, ancak zaman zaman bu öyküleri esaslarına göre yeniden değerlendirmek en iyisidir. 1988'de yayınlanmasından bu yana Alan Moore ve Brian Bolland's Batman: Öldüren Şaka Batman ve Joker'in uzun efsaneleri için değil, genel olarak süper kahraman hikayeleri için de en etkili hikayelerden biri olmuştur. Çiftin zekice ve biraz da acımasız bir yapı bozumu olarak selamlanan Moore'un Joker'in kökenini kötü bir günde deliye dönen başarısız bir komedyen olarak betimlemesi, karakterin televizyonda neredeyse her betimlemesini etkileyen zaman geçtikçe karakterle daha alakalı hale geldi ve sinema Batman'ın Jack Nicholson, Kara Şövalye Heath Ledger ve en son Joker'in Joaquin Phoenix'in. Ama Batman: Öldüren Şaka gerçekten iyi mi?
Okumaya devam etmek için kaydırmaya devam edin Bu makaleyi hızlı bir şekilde başlatmak için aşağıdaki düğmeyi tıklayın.
Etki mutlaka kaliteyi göstermez. Elbette Bolland ve Moore, sektördeki en çok övülen yaratıcılardan ikisidir ve ikilinin herhangi bir çalışmasını, özellikle de bu kitapta Bolland'ı kazanmak zor olacaktır. Daha ne, Öldüren Şaka onlarca yıldır kritik bir başarı oldu, piyasaya sürüldüğünde bir Eisner Ödülü kazandı ve birbirini izleyen, ancak bölücü her film uyarlamasında popülaritesinde büyük artışlar yaşadı.
İlgili: Batman: Öldürme Şakası Canon Olmak Değildi - DC Neden Değiştirdi?
Hikaye en iyi, klasik Altın Çağ Batman ipliğinin gerçekçi bir şekilde yeniden yapılandırılması olarak tanımlanır ve Palyaço Prensi Batgirl'ün babası Komiser Jim Gordon'u sürmek için vurduğu ve felç ettiği şeytani bir planla ilgilidir. kedere deli. Bir Joe Kerr'in hikayesi ve onun gittikçe trajik ve sempatik hale gelen yaşam olaylarının hikayesi, onu Joker (muhtemelen bunun doğruluğu) haline getiren bu çarpıtılmış hikayeye iç içe geçmiş bir hikayedir. köken kasıtlı olarak belirsiz bırakılır ). Hayranlar ve eleştirmenler o zamandan beri Moore ve Bolland'ın Batman'in ikili doğasını ve onun baş düşmanı arasındaki mutlak netliği ve iyi ya da kötü için birbirlerini ne kadar yakından yansıttıklarını kutladılar.
Ancak yaratıcılar, röportajlarda esere yönelik kendi duyguları hakkında genellikle daha az parıldıyorlar. Moore kendisi, son ürünü zayıf bulduğunu çünkü çağdaş eserleriyle karşılaştırıldığında çok çok çirkin olduğunu belirtti. Bekçi ile bir röportajda Salon.com .
Bir amaç için oldukları sürece kötü sahnelerle ilgili bir sorunum yok. İçinde bazı kötü sahneler var Bekçi , fakat Bekçi gücün doğası üzerine akıllıca bir meditasyondur, bu yüzden aslında hepimizin yaşadığı dünyayla ilgili olan bir şeyden bahsediyor. Oysa Öldüren Şaka , sahip olduğunuz şey Batman ve Joker hakkında bir hikaye ve bu iki kurgusal karakter arasında ilginç paralellikler kursa da, günün sonunda hepsi bu, kurgusal karakterler. Gerçekte karşılaşmanız muhtemel olan kişilerle herhangi bir ilgisi olan kurgusal karakterler bile değiller.
scott caan koluna ne yaptı
Ve bu eleştiri bir kez kök saldığında, onu çoğu kişinin hikayenin en iyi yönleri olarak gördüğü şeyden ayırmak zorlaşır.
Gerçekçilik Problemi
Moore’un, kariyerinde muhtemelen tek seferde sanatsal açıdan ona kötü hizmet eden alçakgönüllü yaklaşımı bir yana, asıl mesele, Batman’in fantastik dünyasındaki Brian Bolland’ın hiper-gerçekçiliği olacaktır. 1940'larda Bill Finger ve Bob Kane tarafından tasarlandığında, Batman dünyası, yarasa gibi giyinmiş ve eşit derecede renkli suçluları mağlup eden bir adam hakkında, biraz rahatsız edici olmasa da, renkli bir dedektif-kahraman fantezisiydi. Orada bir karanlık var, bunlar ayrıntılı suç komploları ve ölüm tuzakları tasarlayan deliler, ama çok az gerçekçilik var çünkü bir çocuk macerası dizisi olması gerekiyordu. Bolland’ın ayrıntılı gerçekçiliği, büyüleyici olsa da, geçmiş yılların masum eğlencesinin pembe gölgeli filtresini ortadan kaldırıyor ve bunun yerine Gotham ve kostümlü sakinlerini, gerçek dünya olsaydı oldukları gibi, açıkça rahatsız ve takıntılı canavarlar olarak tasvir ediyor.
İlgili: Joker'in Deliliği İyileştirilebilir Ve [SPOILER] Bunu Kanıtladı
Ve bu aslında genel hikayeye zarar veriyor. Karşıt-sezgisel görünebilir, Bolland’ın sanatı Öldüren Şaka belki de şimdiye kadarki en iyi çizgi romanlardan biri ve retro, sıkı bir şekilde odaklanmış panel düzeni, hem devam ettiği hikayelere güzel bir saygı, hem de çiftin yapısızlaştırdığı süper kahraman konusunun değişmeyen doğasına uygun bir yorum. Ancak bunun için bir uyarı var: Bu hikayenin ürkütücü ve genellikle sapkın içeriği göz önüne alındığında, tartışılan ahlaki masalın içine sızmaya başlayan çılgın bir nitelik var. Hepsi gerçekçilik yüzündendir: Hikayeyi bitiremezsiniz ve Batman'in bir etik davranış devi olması gerektiğine inanamazsınız, çünkü o neredeyse düşmanıyla aynıdır.
Örneğin, Komiser Gordon’un kaçırılmasının ardından Batman’in sonuçsuz bir dizi sorgulamada Gotham’ın beline karşı şiddet içeren eylemlerde bulunduğu gösterilir. Joker'in Gordon'a uyguladığı işkenceden birkaç haydutun kolunu kırmak ne kadar farklı? Benzer şekilde, Joker'in Batgirl'e saldırmak ve Gordon'u psikolojik işkenceye maruz bırakmak konusundaki akıl almaz zulmünün, insanların ondan çok farklı olmadığını kanıtlayabileceği fikrine dayandığı söyleniyor; Onları kendisinin olduğu gibi (ki bu da kötüyü ima ettiği) çıldırtmak için kötü bir güne ihtiyaçları var. Bununla birlikte, okuyucunun Joker'in sadizminden duyduğu bariz korku ile geri dönüş sekanslarında verdiği sempatik köken arasındaki kopukluk, daha gerçekçi bir dünya görüşü olan Bolland ve Moore örgüsüne yerleştirildiğinde, hikâyenin incelenmesinde başarısız oluyor.
Okuyucunun Joker için hissettiği bu nihai sempati eksikliği, daha sonra, Bolland'ın uyanık olduğu her anı haydutlarının galerisindeki suç faaliyetlerine takıntılı olarak geçiren hiciv açısından gerçek bir şeytan-adam olarak çizdiği Batman ile doğrudan karşılaştırılır. Okurları merak etmeye bırakmak: Batman’in hikâyedeki Joker’i rehabilite etmek ve varlığını haklı çıkarmak ve onu düşmanından ayırmak için yeterince ahlaki bir sondan kaçınmak istediği açıklaması mı? Hatta mantıklı mı? Kişi Joe Kerr’ın kökeni ne kadar sempatik bulursa bulunsun, Joker gibi bir kişi makul bir şekilde kurtarılabilir olarak kabul edilmeyecektir. Öyleyse, Batman’in, okuyucu onu ne kadar idealist bulursa bulsun, rasyonel ya da makul olmayan koduna kendi kendini yücelten hoşgörünün bir sonucu var.
İki karakter için bu sempati eksikliği, tartışılan risklere ve etik ikilemlere karşı koyulduğunda hikayeyi daha zayıf hale getiriyor. Joker'in Barbara ve Jim Gordon üzerine uyguladığı şok edici sadizm ile birleştiğinde okuyucu, Batman'in kendi kostümlü haçlı seferinden dolayı Joker’in takıntısından sorumlu olduğu fikrinin aslında konunun gerçeğine yakın olup olmayacağını merak etmeye başlar. Eğer öyleyse, o zaman Moore'un ima ettiği şey, Batman fikrinin kendisinin zararlı olduğudur, çünkü uzantı gereği çoğu süper kahraman olurdu.
İlgili: Joker Geri Tepme Nedeniyle Sinemalarda Değil, Neredeyse Çevrimiçi Olarak Yayınlandı
Ve amacı bu olsa da, çılgın kostümlü palyaçoların, şeytani planları için teatral bir savaş alanı sağlamak için terk edilmiş karnavalları titizlikle yenilediği ve boyadığı bir dünyayla uğraşıyor. O kadar gerçek olması amaçlanmadı ve birçok yönden olamaz. Elbette anlatılacak iyi felsefi süper kahraman hikayeleri vardır, ancak 'Batman' dünyasının altyapısında onu daha gerçek olarak tasvir etme girişimlerini yapan sınırlamalar vardır. Öldüren Şaka kötü bir fikir. Okuyucunun Barbara'nın yaralı ve soyunmuş olduğunu görmesine gerek yok ya da Jim, acı ve aşağılamanın komik olmadığını anlamak için deri kaplı bir cücenin tasmasını götürdü ve gelebilecek haksız zulümlere dayanmak güç ve cesaret gerektirir. kötülük yapanların elinde, hatta rastgele kader. Karakterlerde, o derste sapkın şok ve dehşet kullanımını haklı çıkarmak için yeterince ilişkilendirilebilirlik olmadığı için, yeterince gerçek değiller .
Belki biraz daha iyi çalışan benzer bir Batman hikayesi, Bruce Timm’in, Joker'in psikoloğu olarak Harley Quinn’in kökenine odaklanan ve ilişkilerini onun için kötü niyetli bir kabus olarak yeniden yapılandıran 'Mad Love' filmidir. Bu hikayenin üstesinden geldiği iki güçlü yön var Öldüren Şaka benzerliklerine rağmen. Birincisi, Harley gerçekçi bir insan olarak tasvir edilmiyor, onun karakterizasyonu aşırı derecede karikatürize ediyor, bu yüzden sempatimiz, sempatik olmasına rağmen daha temelli bir tasvir için olduğu kadar merkezde olmak zorunda değil. İkincisi, kahramanla kıyaslanmıyor, öyleyse hikayenin kendisi ne kadar kötü ve iyinin yansıttığına dair bir yapısızlaştırma değil: çok talihsiz bir kadın hakkında bir insan hikayesi.
Nihayetinde, Batman ve Joker'in ikonik statüsü, Öldüren Şaka inceleme altında tutmaktan. Varsa, hayali bir psikopatın nasıl şiddete sürüklenebileceğine dair sadece uyarıcı bir masaldır. … Sanırım 'The Killing Joke'da gerçekten bir şey söyleniyorsa, bu herkesin muhtemelen olduğu yerde olmak için bir nedeni vardır, hatta en canavarımız bile. Moore bir keresinde söylemişti. Ve bu ilginç bir mesaj. Ama bu onu iyi bir hikaye yapmaz.
king of queens'de carrie'nin kız kardeşine ne oldu
Kaynak: Salon.com
