Ridley Scott'ın kara bilimkurgu Blade Runner, ölümünden önce Roy Batty'nin ikonik monoloğuyla sona erer. Batty'nin 'yağmurda gözyaşları' konuşması ne anlama geliyor?
Ridley Scott’ın neo-noir distopik bilim kurgu, Bıçak Sırtı , Roy Batty’nin ikonik yağmurdaki gözyaşları film tarihinin en ünlü monologlarından biri olarak selamlanan konuşma. Ama bu ne demektir? Kültürel etkisi Bıçak Sırtı Bir sanat eseri, şimdi her zamankinden daha anlamlı hale gelen bölücü siyaset ve akbabalı kapitalizm temalarıyla muazzam oldu.
Süre Bıçak Sırtı Yunan besteci Vangelis'in unutulmaz film müzikleriyle birleştiğinde sürekli yağmurla kaplı, neon renkli şehir manzaraları, izleyicileri bu sinematik dönüm noktasını defalarca tekrar ziyaret etmek için susturdu, filmin distopik kabuğu gerçek insan duygusundan yoksun. Roy Batty, biyomühendislik ürünü varlıklar olan, sosyal düzenin en alt basamağında kovulan ve dünya dışı kolonilerde sömürülen bir Nexus-6 'kopyası'. Deckard (Harrison Ford) da dahil olmak üzere çoğu insan, diğeriyle özdeşleşmeyi reddederek, insanları kopyalardan ayırması gereken empatinin niteliğini reddediyor. İlginç bir şekilde, filmin duygusal dayanağı olarak ortaya çıkan Roy Batty'dir (Rutger Hauer). Bıçak Sırtı , ölümlülüğün acı tatlı doğasını son anlarında örneklendirirken.
isimsiz kral neye karşı zayıfOkumaya devam etmek için kaydırmaya devam edin Bu makaleyi hızlı bir şekilde başlatmak için aşağıdaki düğmeyi tıklayın.
İLGİLİ: Blade Runner: Filmlerdeki 10 Kopyanın Tümü (ve Onlara Ne Oldu)
Gilmore Girls'ün daha fazla bölümü olacak mı?
Tyrell Corporation tarafından güvenli bir önlem olarak genetik kodlamasına gömülü dört yıllık yaşam süresi ile potansiyeli sınırlı olduğundan, sezgi ve hissetme yeteneği ile aşılanan Roy, doğal olarak daha fazlasını arzuluyor. Roy, bir grup hain kopyacıya liderlik ederek, yaratımlarını boş klişelerle teselli etmeye çalışan acımasız bir tanrı gibi fikri reddeden yaratıcısıyla daha fazla yaşam için pazarlık etmeye çalışır. Roy’un yüzünün öfke, keder ve varoluşsal işkenceyle çarpıtıldığını görüyoruz; bunu Roy, yaratıcısını öptüğünde bir Ödipal şiddet eylemi izliyor. Roy, J.F. Sebastian'ın odasına döndüğünde, kalan tek arkadaşı Pris'i Deckard'ın elinde ölü bulur. Yabani ıstırap onu tüketir ve Deckard'ın çatıdaki metal bir payandadan ölümden birkaç santim ötede sarktığı bir noktaya gelene kadar Deckard'ı yaralı bir av köpeği gibi kovalar. İlk kez, Deckard'ın korkuya kapıldığını görüyoruz - bu korku, Roy'un vurgulu satırlarında özetlenen, replikantlara varoluşları boyunca işkence eden bir korku:
Korku içinde yaşamak oldukça büyük bir deneyim değil mi? Köle olmak işte budur.
Zalim, kayıtsız bir dünyanın kölesi olmanın yanı sıra, Roy gibi kopyalar da zamanın kölesidir, bu da mumun kalıcı bir mirasa dönüşmesi için çok kısadır. Güç konumunda olmasına rağmen Bıçak Sırtı Roy, Deckard'ın kendisi aynı şeyi yapmaktan aciz olsa bile, kendisini diğerinde görebildiği için, son anlarında Deckard'ı bir acıma eyleminde kurtarmayı seçer. İşte o zaman beyaz bir güvercini kavrayan Roy şöyle diyor:
ejderhanı nasıl eğiteceğini izle 3
İnsanların inanmayacağı şeyler gördüm. Orion'un omzunda ateş eden gemilere saldırın. Tannhäuser Kapısı'nın yanında karanlıkta C-kirişlerinin parıldadığını izledim. Yağmurdaki gözyaşları gibi tüm bu anlar zamanda kaybolacak. Ölme zamanı.
Bu satırlar, ilginç bir şekilde, bu satırları daha kısa, duygusal olarak etkili bir versiyona yeniden yazan ve ekleyen Hauer'in kendisi tarafından geliştirilmiş olan şiirle doludur. yağmurdaki gözyaşları ifade. Bu an Bıçak Sırtı hem estetik hem de tematik olarak çarpıcı: Yağmurda sırılsıklam ve hırpalanmış Roy, hem insan hem de makine olmanın özünü, yaşamla ölüm arasındaki ebedi mücadeleyi ve ikisinin arasında yatan korkunç güzelliği yakalıyor. Onun yerine ışığın ölmesine karşı öfke Roy, film boyunca yaptığı gibi, zamanın kimseyi beklemediğini kabul eder ve son anlarını, kaderine boyun eğmeden önce sınırlı varoluşu boyunca yaşadığı anıları anımsatarak geçirir.
Her ne kadar gemiler uzay karanlığında ateş veya parıldayan silahlar yakalarsa da Bıçak Sırtı Roy için zorluk ve şiddet dolu bir hayatı simgeliyor, tutunabileceği tek hatıralar bunlar. İnsanın hayatı gözlerinin önünde parladığında, acı dolu anılara nostaljiyle, hatta özlemle bakmak ve kaosun ortasında güzelliği bulmak doğaldır. Roy’un hayatını oluşturan o anlar, yağmurdaki gözyaşları gibi kayboldu, akıp gitti, beyhude.
